एका शनिवारी... (अनुवादित)

 Dave Crawley यांची ही अतिशय गोड कविता वाचनात आली. या कवितेचा मी केलेला मुक्त अनुवाद...

Saw my teacher on a Saturday!

I can’t believe it’s true!

I saw her buying groceries,

like normal people do!

She reached for bread and turned around,

and then she caught my eye.

She gave a smile and said, “Hello.”

I thought that I would die!

“Oh, hi…hello, Miss Appleton,”

I mumbled like a fool.

I guess I thought that teacher types

spend all their time at school.

To make the situation worse,

my mom was at my side.

So many rows of jars and cans.

So little room to hide.

Oh please, I thought, don’t tell my mom

what I did yesterday!

I closed my eyes and held my breath

and hoped she’d go away.

Some people think it’s fine to let

our teachers walk about.

But when it comes to Saturdays,

they shouldn’t let them out!

- Dave Crawley

अनुवाद: एका शनिवारी...

शाळेमधल्या बाईंना मी

पाहियले एका शनिवारी

तुमच्या - आमुच्यापरीच त्याही

दिसल्या जाताना बाजारीं

वाण्याच्याच दुकानीं त्यांची 

माझ्यावरती दृष्टी पडली

हसून त्या मग बोलू लागतां

माझी घाबरगुंडी उडली

वेंधळ्यापरी भांबावून मी

नमस्कार बाईंना केला

समजत होतों बाई जाती

सुट्टीमध्येही शाळेला

आईही मजसोबत होती,

दुष्काळीं तेरावा महिना

इवल्याश्या त्या जागेमध्ये

कुठे लपावे काहीं कळेना

"राम! राम!" म्हटले मी, "बाई

जाऊ देत येथुनी लवकर"

खोडी कालच्या वर्गामधली

आईला माझ्या कळली तर?

लाभ बाईंच्या सन्निध्याचा

केवळ शाळेमध्येच व्हावा

सुट्टीच्या दिवशीं परि त्यांना

घरीच त्यांच्या कोंडून ठेवा!

- माधुरी

हाक...

 

" देहाला इतके कष्ट देऊन काय साध्य करणार आहेस?" देव तिब्बा चा ट्रेक करायचा ठरल्यानंतर मित्र मला विचारत होता. मी मात्र गप्पच! खरं सांगायचं तर या प्रश्नाचं नेमकं उत्तर माझ्याकडे तरी कुठे होतं?

गुढग्याच्या दुखापतीतून बाहेर पडल्यानंतर, खरं तर नवरोबाच्या आग्रहास्तव ट्रेक करायचा ठरवला. " तुझाच आत्मविश्वास वाढेल" हे त्याचं मत. नेहमीच्या त्याच त्या रूटीन मधून मलाही थोडा विरंगुळा हवाच होता! थोड्याफार शारिरिक आणि मानसिक तयारीच्या जोरावर उडी घेतली खरी, पण पुढचा प्रवास म्हणजे माझ्यासाठी दिव्यच होतं!

पण जसजसा हा प्रवास उलगडत गेला, तसतसं हिमालयाचं एकेक निराळंच, कधीही न पाहिलेलं रूप समोर येऊ लागलं. हिमालयाला महादेवाचं निवासस्थान का मानलं गेलं असेल? का बरं आपल्या ऋषीमुनींना युगानुयुगांपासून या हिमशिखरांची भुरळ पडली असेल? या प्रश्नांच्या गाठी हळूहळू उकलायला लागल्या होत्या. इथे काहीतरी वेगळं, भव्यदिव्य... काहीतरी larger than life होतं नक्कीच! आणि सभोवताली होता, कणाकणात  'त्याच्या ' अस्तित्वाची पावलोपावली जाणीव करून देणारा उत्तुंग हिमालय!

महादेवाच्या कर्पूरगौर वर्णाशी साधर्म्य साधणाऱ्या बर्फाच्छादित पर्वतरांगा... जटेमधील गंगेच्या निर्मळ पाण्यासारखे खळाळते जलस्त्रोत अंगाखांद्यावर खेळवणाऱ्या. क्वचित् प्रसंगी त्याच्याच कपाळामधल्या अग्नीसारखा दाहक भासणारा प्रखर सूर्य! या विलक्षण प्रवासात ज्याच्या असंख्य छटांचं अगदी जवळून दर्शन घडलं तो- कधी त्या सांब- सदाशिवासारखा शांत आणि नितांतसुंदर भासणारा, तर कधी त्याच्याप्रमाणेच रौद्रभीषण अवतार धारण करणारा- हिमालय!

प्रवासात अडचणीही अनेक आल्या. पण त्यांच्याशी दोन हात करण्याचे बळ देणारी, प्रसंगी मदतीचे हात उभे करणारी प्रेरक शक्तीही बहुदा त्याचीच असावी! 

ऊन - पाऊस - कडाक्याची थंडी असल्या वातावरणात, दिवसाला चार पाच तास चालण्याचे कष्ट घेऊन मला काय मिळालं, याचं उत्तर आता मात्र मला सापडलंय! माझ्या त्या प्रिय मित्राला भेटल्यावर ठामपणे सांगू शकेन - "हिमालयातल्या प्रत्येक कणात वास्तव्य करणाऱ्या त्या महादेवाला मी भेटून आलेय.. आणि त्याला भेटायचं, तर ही तपश्चर्या करणं भाग होतं!"

यापूर्वीच्या प्रवासातसुद्धा हिमालय पाहिला होता. यावेळी मात्र, तो खऱ्या अर्थाने अनुभवलाय! या भेटीत त्याच्याशी काही गहिरे ऋणानुबंध जुळलेत म्हणाना... यापुढे मात्र, जेव्हा जेव्हा ' त्याची ' हाक येईल, तेव्हा तेव्हा त्याची भेट घेणं क्रमप्राप्त आहे!